RUSKO

znajdź na mapie

   Wieś położona w gminie Jaraczewo, licząca 917 mieszkańców. Miejscowość charakteryzuje się zabudową liniową.

    Jej pierwotna nazwa Rudusko pochodzi od rudy darninowej. Pierwsze wzmianki na temat wsi sięgają 1392 roku. Właścicielami majątku kolejno byli: Zarembowie, Bielawscy, Suchorzewscy, Koszutscy, Objezierscy. W 1870 roku Rusko zostało kupione przez Zygmunta hrabiego Czarneckiego herbu Prus III. Dla Czarneckich około 1875 roku wzniesiono tu okazały pałac, piętrowy z dwupiętrowym ryzalitem z podcieniem i sterczynami oraz obszernymi skrzydłami bocznymi. Od północy do pałacu dostawiono niską, okrągłą wieżę zwieńczoną krenelażem. Pałac ten otacza park krajobrazowy. Pierwotny projekt parku pochodzi z II połowy XVIII wieku, w II połowie wieku XIX został on przekształcony według projektu Marii Czarneckiej. Na terenie parku oglądać możemy czytelne pozostałości regularnego założenia, z trzema stawami i aleją grabową. Bramy wjazdowe usytuowane zostały zarówno po stronie północnej, jak i południowej. Ich powstanie datuje się na XIX wiek. Przy wejściu zachodnim zachowany został okaz drzewiastej magnolii, a w parku dąb o obwodzie 440 cm i lipa o obwodzie 340 cm. Pozostałością dawnych zabudowań folwarcznych są trzy jednakowe czworaki z przełomu XIX i XX wieku z wystawkami na osiach. W końcu XIX wieku cały majątek, do którego włączony wówczas był Janów, Suchorzewko i Strzyżewko, liczył 1.256 ha.

    Obok głównego skrzyżowania wsi w 1833 roku na miejscu drewnianego kościółka z 1613 roku, wzniesiony został kościół parafialny pod wezwaniem św. Wojciecha. Kościół w Rusku po raz pierwszy odnotowany został w dokumentach z 1423 roku. Był to kościół pomocniczy w parafii cerekwickiej. Świątynia pw. św. Wojciecha powstała w Rusku w roku 1613, wystawił ją Wojciech Suchorzewski, a konsekrował w 1626 roku biskup sufragan poznański Jan Trach Gniński.

    Z odnalezionych dokumentów z roku 1683 wynika, że w tym okresie we wsi istniała już szkoła, a do 1828 roku nawet szpital. Świątynia była przebudowywana, obecna pochodzi z roku 1833. Jest to budynek z muru pruskiego, jednonawowy. Od zachodu kwadratowa wieża konstrukcji słupowej, wtopiona w korpus nawy. Świątynię odrestaurowano w 1913 roku, wtedy też dobudowano od północy kaplicę i kruchtę. W obecnym obiekcie zachowały się elementy z poprzedniego kościoła:

• niewielki renesansowy ołtarz główny pochodzący z około 1630 roku,
• obraz patrona kościoła datowany również na rok 1630,
• barokowa ambona,
• rokokowy prawy ołtarz boczny,
• chrzcielnica w kształcie syreny dźwigającej na głowie muszlę z początku XIX wieku.

Przed kościołem podziwiać można kamienną barokową figurę z wypisaną na cokole datą wystawienia- 1763 roku.